Casa Anirsa, rugby & vrouwen achter t stuur
Door: Saar
Blijf op de hoogte en volg Saar
05 November 2015 | Nieuw Zeeland, Coromandel
Tijd voor weer een update vanaf de andere kant van de wereld! Ik kreeg al commentaar dat er al lang geen ‘verhaaltje’ was geüpload, dus ik ben maar rap aan het typen gegaan. Afgelopen weekend was zeeer bijzonder! Maar wat ik precies heb meegemaakt hou ik nog even voor me hehe. Eerst terug naar week 41, onze 7e week hier. Op dinsdag kwamen Mathijs en Siebren logeren in ‘Casa Anirsa’. Ja ja, sinds we regelmatig logees ontvangen kon een naam voor ons gastenverblijf niet achter blijven. Even ter uitleg: Anirsa staat voor Anke, Iris en Saar. Ook een gastenboek mag dan niet ontbreken en Mathijs en Siebren waren de gelukkigen die als eersten daarin mochten schrijven! Ik hoor je denken: wie zijn Siebren en Mathijs ook alweer? Die Nederlandse gasten waarmee we onze allereerste dag in Auckland zijn opgetrokken. Zij zijn daarna al liftend Nieuw-Zeeland gaan verkennen en hadden beloofd hun belevenissen met ons te delen aan het einde van hun tocht. Zo gezegd zo gedaan! Mathijs was die gast met maar 1 lange broek, die hij vervolgens is verloren in een meer en zo de gast zonder lange broek werd. Hij vergezelde ons dan ook in een mooie tweedehands hoogwater joggingbroek. Toen Siebren op zijn enige lange broek knoeide en vervolgens een regenbroek aantrok was het plaatje helemaal compleet. En zo gingen we (na de nodige wijntjes en jagerbombs) de kroeg in die avond!
De volgende dag zochten we een strandje op, gingen we ‘barbecueën’ in onze eigen keuken (een echte barbecue bleek iets te ver weg) en keken we heel ‘cozy’ een filmpje met z’n allen op mijn kamer. Die nacht verlieten de mannen ons weer om hun reis te vervolgen richting Azië.
Het weekend hadden we een nieuw avontuur op de planning. We hadden besloten een auto te huren en nu zelf maar eens de straten van Nieuw-Zeeland onveilig te maken. Toch wel even spannend aangezien ze hier aan de andere kant van de weg rijden en dus ook het stuur en alles aan de andere kant zit! Anke trapte af en reed als eerste richting Coromandel; een toeristisch gebied met allerlei bezienswaardigheden. Menig welgestelde Aucklander heeft hier een vakantieoptrekje. Als eerst reden we opnieuw naar Hot Water Beach. Dit keer waren we wel op tijd voor het warme water en dat was direct te zien: we waren niet de enige. Tussen alle gravende en in kuilen zittende mensen zochten ook wij onze eigen hot pool. Toch wel een heel gek verschijnsel hoor! Op sommige plekken kwam er gewoon bloedheet water omhoog!
Na even badderen hadden we het wel gezien en vervolgden we onze tocht richting Hahei, een gebied met verschillende mooie stranden en onder andere de welbekende ‘Cathedral Cove’. Het was mijn beurt om te gaan rijden. De meeste wagens zijn hier een automaat en dat is ff wennen maar daarna is het eigenlijk heel relaxed rijden. Zeker als je heuvel op, heuvel af en bochtje naar links en bochtje naar rechts rijdt. Voorheen was ik blij dat ik naast of achter de chauffeur zat, maar nu ontdekte ik hoe leuk het is om hier zelf rond te rijden! Zo gaaf door deze natuur. Ook het links rijden went vrij snel. Af en toe gingen de ruitenwissers aan in plaats van het knipperlicht, trapte ik op een koppeling die er niet was en reed ik net niet achteruit dat geultje in, maar verder kwamen we veilig bij onze volgende bestemmingen aan, waarvan Hahei dus de eerste was. Hier parkeerden we de auto en liepen we vervolgens naar de verschillende stranden. Het eerste strand was gelijk al een fotoshoot waard. Een omgewaaide boom nodigde ons uit om er als apen bij te gaan hangen en nog een aantal andere charmante poses uit te proberen. Het volgende strand was die met de Cathedral Cove: op de een of andere manier is er een grote inham ontstaan in een rots, een soort natuurlijke tunnel, waardoor je van het ene strand naar het andere strand kunt lopen. Ik zou zeggen check de foto’s!
Na het laatste strandje, reden we verder over Road 309, een onverharde kronkel weg met verschillende bezienswaardigheden er langs. Ik moet toegeven dat Nieuw-Zeelanders geneigd zijn om van alles een bezienswaardigheid te maken (een boom met twee stammen is gelijk een zeer bijzondere siamese boom), maar sommige dingen waren ook echt een bezoekje waard. Zeker als Anke besluit om het bezoekje nog aangenamer te maken. Bij een mooi watervalletje zocht de ADHD-er naar een uitdaging en dacht via de (gladde) stenen wel een weg te vinden om dichterbij de waterval te komen. Iris en ik waren heel braaf op een veilig plekje aan het poseren voor een foto tot we ‘plons’ hoorden en zagen dat Anke languit in de groene drek lag. Gelukkig begon ze al gauw te lachen en konden wij dat dus ook doen. Met een natte Anke vervolgden we onze weg richting Coromandel Town. Van steden (los van Auckland en Wellington) moet je niet te veel verwachten hier. Niet zo gek als je weet dat 1/3 van de bevolking in Auckland woont, 1/3 op de rest van het Noorder eiland en 1/3 op het Zuider eiland. Het was er dan ook behoorlijk uitgestorven. Na een vol bord goed voedsel van een schattig Aziatisch vrouwtje, vetrokken we weer richting Auckland. Hier maakten we nog even gebruik van onze auto door groots inkopen te doen bij de supermarkt om uiteindelijk ons scheurbakkie weer in te leveren. Een zeer geslaagde dag!
Die dinsdag daarna kregen we opnieuw logees. Robbin (een vriendin van Anke) en Ruud (de vriend van Robbin) kwamen ons vergezellen. Dit stel heeft gewoon een wereldreis GEWONNEN! Kun je het je voorstellen? Wat een droom. Oké, alleen de vluchten zijn betaald, dus het kost hen alsnog bakken met geld, maar toch! Met z’n allen hebben we gezellig gegeten, wijntjes gedronken en het altijd leuke ‘wie ben ik’ gespeeld. Na een gezamenlijk ontbijt de volgende ochtend vertrokken ze weer om de rest van Nieuw-Zeeland te verkennen. Zij trekken ook met een camperbusje rond (hetzelfde als wij van plan zijn) dus we ontvangen nog steeds een boel handige tips!
Het weekend daarna besloten we in Auckland te vertoeven met op donderdag (weekenden beginnen altijd op donderdag toch?) onze vertrouwde kroegentocht, op vrijdag een rugby wedstrijd en zaterdag een avondje bios. Rugby is hier dé sport. Het is zeg maar wat voetbal voor Nederland is (na de nederlaag van oranje misschien niet meer, maar dat terzijde). We moesten dan ook sowieso een wedstrijd zien. Hebben wij even geluk dat de neef van Anke een rugby liefhebber (en speler) is en ons dus mooi kon vertellen hoe wie wat waar wanneer. In het Eden Park stadion konden we ons ‘eigen’ Auckland gaan aanmoedigen. Bij binnenkomst was het al feest, want iedereen kreeg een gratis vlag. Woehoe, blij als een kind! Fanatiek als we zijn, volgden we met spanning de wedstrijd. Tussendoor vertelde Wynand ons alle ins en outs van de sport en waarom er wat gebeurde op het veld. Wanneer Auckland scoorde werd er hevig gewapperd met de vlaggen en dat is niet voor niets geweest, want (hoe kan het ook anders) Auckland won met een dikke overwinning. Met twee van onze Zweedse vrienden die ook mee waren dronken we daarna nog een biertje in de kroeg en na genoeg alcohol in de mik (het kan ook nooit bij 1tje blijven met die gasten) gingen we op huis aan.
Op zaterdag en zondag was er het Diwali festival in de stad; een Indiaas festival. De hele dag waren er dansoptredens, eettentjes en kraampjes met henna tatoeages en traditionele kledij. De optredens waren zeer vermakelijk en het voedsel was ook niet slecht. Aangezien de Indiase en Hindoestaanse cultuur ook in Suriname voorkomt, was ik af en toe even terug in dat zonnige oord.
Op school gaat het trouwens z’n gangetje. Er waren even wat moeilijkheden rondom statistische testen, maar daar zal ik jullie niet meer vermoeien. Ook bleek onze begeleidster vanuit Nederland (afkomstig uit de V.S.) niet de makkelijkste te zijn om mee om te gaan. Ze heeft letterlijk (!) een gebruiksaanwijzing opgesteld over zichzelf en deze naar ons verstuurd. Hier staat onder andere in dat ze geen behoefte heeft aan beleefde praatjes, dat we haar e-mails moeten lezen als of je een robot stem hoort en dat we dit vooral niet persoonlijk moeten opvatten en we er rekening mee moeten houden dat ze 3847751635728 e-mails op een dag ontvangt. Juist. Zo’n zelfde gebruiksaanwijzing heeft ze voor haar werknemers (kun je het je voorstellen dat je baas zoiets stuurt?). Gelukkig bleek naar wat meer mail contact dat ze ook redelijk kan zijn. Laten we hopen op een goede afloop!
Op dit moment ga ik lekker aanschuiven om een maaltijd van chefkok Iris te verorberen. Jullie horen weer van me!
Cheers!
-
05 November 2015 - 22:40
Ilona :
Was weer een feestje Saar! Dankjewel voor het delen van je avonturen. Xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley