Paragliden, 's werelds hoogste swing, surfen&meer!

Hallo kinders van het goede leven, 


Ik begin maar weer eens aan een nieuw reisverslag. De vorige keer lukte het om 2,5 week in 1 verhaal te stoppen en dat ga ik nu opnieuw proberen. 

Na onze nacht bij Lake Paringa, werd ik 's ochtends allereerst als een prooi aangevallen door een menigte zandvliegen (en het was helaas toch niet de laatste plek waar deze fijne beesten te vinden zijn) en vervolgens reden we richting Wanaka. De route tussen Haast (echt een gat) en Wanaka is errrrrug mooi en had verschillende bezienswaardigheden onderweg, zoals watervallen en 'Blue Pools' (KEI blauw water, zoals Anke en Iris zouden zeggen en ik tegenwoordig ook). In Albert Town sliepen we op een goedkope camping en daar bleken onze Nederlandse matties Kieren en Pascal ook te zijn. Toevallig! Met een gezellig gesprek, biertjes en wijntjes, sloten we de dag af.

Rondom Wanaka bleven we een aantal dagen. Mede doordat verschillende activiteiten op onze planning werden gecanceld. Gelukkig hebben wij de tijd en gaan tot nu toe alle activiteiten op de laatst mogelijke dag toch nog door. Ook is Wanaka totaal niet vervelend om te verblijven: je kunt er aan het water zitten met besneeuwde bergtoppen op de achtergrond -het mooiste uitzicht dat ik tot nu toe heb gezien- en in de buurt zijn gezellige terrasjes en zeer goed schepijs. Één van onze activiteiten - die eerder was gecanceld vanwege te veel regenval- was 'Canyoning'; in wetsuit met hellempie en tuigje volg je een waterval die door de jaren heen z'n weg tussen de rotsen heeft gesleten, waardoor er een 'canyon' is ontstaan. Je  volgt de stroming naar beneden door te abseilen, springen, glijden en ziplijnen. Een keer wat anders op 5 december dan pakjesavond! Het was spannend en het water was suuuper koud, maar het was een avontuur! Er waren weer van die momentjes dat mijn gezichtsuitdrukking boekdelen sprak en ik moest denken: gewoon gaan. Na de intensieve tocht stond er een goede lunch voor ons klaar, die maar al te graag door ons werd verorberd (zeker als de gids per ongeluk verklapt dat je hiervoor die 20 dollar extra hebt betaald ten op zichte van de mensen die een halve dag boeken).

Die zondag daarna gingen we dan eindelijk...., nadat het twee keer gecanceld was (1 keer had ik zelfs het tuigje al aan en het rennen geoefend, toen de wind alsnog roet in het eten gooide) PARAGLIDEN. Wat bijzonder is dat! Je zweeft gewoon in de lucht zonder contact met de grond, zonder motortje of iets. En het enige wat je hoeft te doen is gewoon lekker hangen. We gingen behoorlijk hoog, bijna 1km, en raakten bijna de wolken. Het was dan ook behoorlijk fris, maar gelukkig hadden de aardige mannen mij een dikke jas aangereikt, waardoor ik eruit zag als een rood Michelinpoppetje, maar het wel lekker warm had! Na, ik denk, zo'n 30 minuten vliegen, bracht Grey (jaartje of 50, bruine kop en grijze krullen) mij weer veilig aan de grond. Ook het landen was easy peasy: ik hoefde alleen maar mijn benen vooruit te doen en dan schoven we rustig over de grond tot we tot stilstand kwamen.

In Wanaka pakten we ook 1 keer een hostel en een holiday park, omdat Anke 2 en ik 1 sollicitatie had via internet voor een stageplek. Om 4 uur 's nachts zat ik klaar voor een gesprek met het ziekenhuis in Nijmegen. Ik was niet helemaal tevreden over het gesprek, maar wat bleek 2 dagen later: ik ben aangenomen!!! Vanaf 1 mei ga ik 4 dagen in de week stage lopen op de afdeling Medische Psychologie. Super, super blij mee! Ook Anke is hier aangenomen, dus voor beide was het de gebroken nacht helemaal waard.

Toch had ik tussen al deze hoogtepunten ook ff een dip. Een reis maken als deze brengt vele toffe avonturen met zich mee, maar er is ook veel tijd om na te denken en 5 maanden lang met dezelfde personen 24/7 alles samen doen is ook niet altijd makkelijk. Zeker niet als je op sommige vlakken toch niet zo goed bij elkaar blijkt te passen. Voor ons alle drie, om verschillende redenen, is deze reis toch ook wel een emotionele achtbaan. En dat is leerzaam, maar ook wel eens lastig en dan denk ik aan alle toffe mensen thuis. Ja, ik geef het toe, jullie worden gemist!

Ohja, in Wanaka gingen we trouwens ook nog naar Puzzling World op een regenachtige ochtend. Hier vind je allerlei optische illusies, zoals een kamer die schuin afloopt waar alles omhoog lijkt te glijden en gezichten aan de wand die je lijken te volgen. Aan het einde kun je je dan nog uren vermaken met frusterende puzzels die geen oplossing lijken te hebben. Gelukkig is er dan het personeel dat je in enkeke seconden de oplossing laat zien. Kun je toch nog goed slapen.

Verschillende (soms bijzondere) mensen hebben we ook weer ontmoet. Zoals een buschauffeur die een briefje onder onze autoruit achterlaat omdat we altijd contact op mogen nemen als er iets is, een lifter die we hebben meegnomen, afkomstig uit Israël en de camping-man die ons 's ochtends vroeg kwam wekken, omdat wij zogenaamd de envelop met geld waren vergeten in de bus te doen (gelukkig kwamen we goed weg met ons toneelstukje en Anke onder de dekens (scheelt weer voor 1 persoon betalen)). 

Na Wanaka reden we door naar Queenstown: de stad die ook wel The City for Thrillseekers wordt genoemd en waar het 7 dagen in de week weekend is. Je snapt: onze verwachtingen waren hoog. Hier zouden we gaan stappen met Kieren en Pascal en ook Rik (a.k.a. Olaf) zou ons vergezellen. We gingen daarom maar een keer voor een duurder holiday park in het centrum. Konden we tenminste fatsoenlijk douchen voor het stappen en lopend naar de kroeg. Helaas hebben we de boys nooit gevonden (mannen: kun je ook geen afspraken mee maken) en dus zochten we onze eigen weg in de stad. Het was echter verdacht rustig. We dronken een aantal biertjes in een pub met live muziek en gingen daarna op aanraden van de barman naar Winnies, waar ik me ogen uitkeek naar de slecht geklede en raar dansende mensen. Zondag bleek niet de beste dag om te stappen. Dan maar door naar de Mac en toch nog enigszins op tijd het bed in kruipen.

De volgende dag reden we richting Clyde. Queenstown zouden we later terugkomen samen met Marisa, een vriendin van Anke. Rondom Clyde verbleven we een paar nachten en deden we onder andere een toffe mountainbike tocht. Heerlijk om weer op de fiets te zitten! Heuveltje op, heuveltje af fietsten we langs een helder blauwe rivier tussen de bergen. Ik kon me helemaal uitleven. In deze dagen konden we ook onze kleur even bijwerken, want het mag hier dan wel zomer zijn, ik loop nog steeds 95% van de tijd in een lange broek! Niet bepaald wat ik had verwacht, maar ja, het weer op een (niet tropisch) eiland: wisselvallig en ALTIJD WIND. 

Terug in Queenstown aten we de beroemde Fergburger (echt n goeie), sloot Marisa bij ons aan vanaf 10 december (we touren nu met camper én tent), gingen we nogmaals (en dit keer beter) stappen, waarbij we Rik alsnog tegen kwamen en boekten de meiden de hoogste bungee van Nieuw-Zeeland en ik de hoogste schommel ter wereld. Ik dacht ik ga eerst kijken hoe dat gaat, zo'n swing, maar zo werkt dat niet. Beiden zijn niet met eigen vervoer te bereiken, dus je betaalt en dan moet je!

Voordat deze spannende activiteit op de planning stond reden we eerst naar Milford Sounds. Het dunstbevolkte gebied van Nieuw-Zeeland waar het 200 dagen per jaar regent: zo'n 7 tot 9 meter valt er per jaar en dat is het dubbele als in een regenwoud! Wat moet je daar?! zul je denken. Nou daar liggen fjorden: ijswater heeft zijn wegen tussen de bergen gesleten en rivieren gecreëerd. We hadden een cruise geboekt, inclusief een uur kayakken en -niet geheel onbelangrijk- een lunch. Blij als een kind waren we met ons lunchzakje met niet alleen brood, maar ook chipjes, fruit, chocola en koekjes. Vooral het kayakken was echt vet op het heldere water met kilometers hoge bergen om je heen. Weer een hoogtepunt in onze reis.

Op 15 december stond dan die fucking enge bungee en swing op de planning. De meiden gingen eerst jumpen en ik stond op het platform met alle camera's en telefoons ieder z'n sprong vast te leggen en mede zenuwachtig en blij te zijn. Respect hoor, gewoon naar beneden springen van 134 meter hoogte!! Sick! Mij niet gezien. Daarna was ik aan de beurt. Toen ik het zag scheet ik al 7 kleuren. Toen ik eenmaal in het tuigje op 160 meter hoogte hing, dacht ik dan ook laat me maar gewoon vallen. Eng is het toch. 'Three, two, one' en daar ging ik, 70 meter recht naar beneden. Gillen, geen adem en woooeehoooeee. Voor 40 dollar (zo'n 25 euro) kon ik een tweede keer. Naar wat getwijfel besloot ik dat te doen en dit keer achteruit te gaan (op de kop kon ook , maar dat ging me te ver). 'Je mag ook met één van de crewleden' werd er gezegd, 'dan ga je harder' (met mijn gewicht heb je niet zo gauw vaart). Oké, laten we dat doen! Deze swing had extra kriebel-effect omdat ik me een tijdje los voelde van het zitvlak. Eng, maar super tof was het! Zeker iets om vaker te doen, wie weet, ergens op de wereld. 

Na deze adrenaline kick, reden we naar Dunedin, aan de Oost kust. Hier stond de dag erna alweer de volgende toffe activiteit op de planning: surfen! Zo'n ander half uur kregen we les. Na een korte uitleg gingen we direct het water in. Wat een work out is dat! Met je board tegen de golven in ploeteren in het ijskoude water en dan de juiste golf pakken en hopen dat je recht op op je surfboard komt te staan. Ik ben geen natuurtalent, maar heb me goed vermaakt daar in het water. Als het kan, willen we het nog eens vaker doen. 

Voor onze surf work out hadden we een bezoek gebracht aan Cadbury World; een Nieuw-Zeelandse chocoladefabriek. Het was net een verjaardagspartijtje. Tijdens de rondleiding kregen we een zakje dat op verschillende plekken met versnaperingen werd gevuld. In 1 van de ruimtes mocht je je eigen kuipje vullen met gesmolten chocola naar keuze en elke vulling die je maar wilt (crunchy, cocos, cookie, enz.). Daar word je blij van! Verder bezochten we in Dunedin de stijlste straat ter wereld en gingen we naar Peninsula; een schiereiland, waar we van heel dichtbij zeehonden (of zeeleeuwen, we weten het verschil nog steeds niet) konden bewonderen. Ééntje ging zelfs zitten poseren voor de camera's. 

We sliepen deze dagen op een gratis camping aan zee, zoals we vaker hebben. We leven hier trouwens van boterhammen met pindakaas en blikvoer, bij gebrek aan koelkast en een gasfornuis. Rare combinaties hebben we al naar binnen gewerkt, zoals pasta met witte bonen in tomaten saus en rijst, worteltjes en doperwten in een wrap. Met sweet chilisaus smaakt alles!(Anke en ik eten het ook echt bij alles). Wist je dat je zelfs kant en klare spaghetti in blik kunt kopen? Of macaroni met kaas? (Die ging te ver voor ons). Om aan de nodige vitamientjes te komen eten we fruit en ik haal vaak tomaatjes om m'n behoefte aan groente tegemoet te komen. Zo langzamerhand begin ik toch wel weer te verlangen naar de gevulde koelkast van thuis, de variatie en de maaltijden met verse groenten. Pa, ik kijk uit naar de witloftaart als ik terugkom. Je had het wellicht al verwacht, maar bij deze kondig ik toch nog ff aan, dat je dochter wel heel erg blij wordt als deze 20 januari voor haar neus staat (hint hint hint).

Nou lieve mensen, onze laatste maand is inmiddels in gegaan. Hierna dus nog een reisverslag of twee en we kunnen weer 'live' met elkaar kletsen.

Iedereen fijne feestdagen en een super uiteinde! Ik hoop dat ik die dagen in bikini lig (vandaag in ieder geval wel, hehe).


De ballen!