Op naar het Zuiden!

Op vrijdag 13 november (jep, vrijdag de 13e, gelukkig hebben we geen last van bijgeloof) begon ons rondreisavontuur. Zoals afgesproken reden we eerst richting Tongariro naar onze vriend George. Na een aantal uur rijden was daar het eerste automankement; een oranje lampje begon te branden op ons dashboard. Oh jee wat nu? Even stoppen dan maar en opzoeken op internet wat het probleem kan zijn (echte avonturiers als we zijn, hebben we allemaal een simkaartje met internet gekocht). Veel duidelijkheid kwam er niet, het bleek de radiator lamp te zijn en sommige sites gaven aan dat je direct je auto moet laten nakijken en sommigen dat het ook iets onschuldigs kan zijn. Voorzichtig doorrijden dan maar. Gingen we berg af, dan ging het lampje uit, gingen we berg op, dan was die er weer. Het bleef spannend zo. Gelukkig begaf onze Sam het niet en kwamen we veilig aan bij George. Hier werden we hartelijk ontvangen. Een aangenaam avondmaal, dat zeker door kan als een Kerst diner, stond al voor ons in de oven. Het bier en de wijn kwamen al gauw op tafel en zo zat de sfeer er meteen goed in. Na poolen in het restaurant tegenover, met zowel George als de buurman en de kok van het restaurant, werd de avond nog even afgesloten bij George thuis. Ook buurman David en kok Bruce gingen nog even mee. George en David zijn niet vies van een alcoholische versnapering. Na menig biertje en mixje voor het restaurant en in het restaurant gingen ook thuis de blikjes gin tonic en rum cola nog als ranja naar binnen. De volume knop werd flink omgedraaid en tussendoor liet George wat horen op z'n drumstel, trompet, saxofoon of gitaar. Om ook wat Nederlandse muzikale kwaliteit te laten horen, lieten we 'Drank & Drugs' door de speakers komen en leerden we de heren gelijk een toepasselijk dansje. Na meerdere danssessies op onder andere 'I want to break free' (compleet met stofzuiger erbij), zochten we ons bed op. Aangezien we nog genoeg nachten in onze camper zouden gaan doorbrengen, besloten we dit keer wel van de logeerkamer gebruik te maken. Het nichtje van George en haar vriend verbleven ook bij George, maar die hadden een privé plekje in de schuur en dus was de logeerkamer vrij.

De volgende dag werd helaas een zwarte dag in onze reis. Hij begon goed. George moest werken dus wij zochten een wandeltrack in de buurt. Het zonnetje scheen, dus bij een waterval besloten we even lekker te chillen. Later terug bij het huis, was er iets vreemds. Mijn schoenen waren weg en mijn sokken waren bij Anke in de tas gedaan. Eerder miste ik al mijn dagcrème en later bleek ik nog meer kledingstukken te missen. Toen Anke haar tas onderzocht bleek ook zij een aantal van haar favoriete spullen te missen. Het nichtje van George vertrouwden we gelijk al niet. We wisten dat het een losgeslagen puber was, die vanwege ruzies met haar moeder bij George verbleef en een andere inbreker was onwaarschijnlijk, aangezien de e-reader van Anke er nog steeds was en al onze andere spullen opgevouwen in de tas waren gedaan. Maar wat moet je? Buurman David vond het ook een raar verhaal en adviseerde ons om op George te wachten. George en andere omwonenden snapte het ook niet, zoiets was nog nooit in hun buurt gebeurd. Iedereen kende elkaar en menig inwoner liet z'n deur gewoon open. Na een zenuwslopende middag en avond (George was pas rond 9 thuis), kwam er helaas geen goed einde aan het verhaal. Het nichtje bleef met een strakke kop volhouden (zonder enige emotie) dat ze niks had gedaan en haar kamer was inmiddels zo opgeruimd, dat we niks van onze spullen nog konden vinden. Omdat we de ferry naar het Zuiden al hadden geboekt, moesten we de volgende dag wel zonder onze spullen het huis van George verlaten. Wat een klote gevoel is dat. Ik weet het zijn maar spullen, maar het voelt zo oneerlijk en je bent zo machteloos! Waarom steel je van een backpacker? Die hebben al zo weinig bij! Vooral mijn schoenen en mijn enige spijkerbroek baalde ik van, en de crèmes die m'n moeder nog zo lief had opgestuurd in een verrassingspakket. Bah. De volgende dagen speelde dat helaas nog wel in m'n hoofd. Na enkele nachten kamperen op mooie plekjes, lekker weer en het plan om in Nelson te gaan shoppen was dat gelukkig weg.

We proberen zoveel mogelijk gratis te kamperen. Dat mag niet overal, zeker niet als je geen toilet in je kamper hebt en boetes kunnen oplopen tot tienduizenden dollars. Niet iets waar je op zit te wachten. We zoeken daarom naar 'rest areas' met een wc langs de weg of speciale campingplaatsen die gratis of goedkoop zijn. Vaak zit er dan een picknicktafel bij en met geluk ook een kraantje. Na een nacht in Wellington aan het strand, was onze eerste stop in Picton, hier komt de ferry aan (waar we nog net op tijd waren ingecheckt, aangezien we eerst bij de verkeerde ferry stonden). Daarna zijn we doorgereden richting Nelson met onderweg wat leuke stops bij uitzichtpunten, bruggen en korte wandelroutes. Nelson is een leuk stadje en kun je vergeleken met veel andere steden ook echt een stadje noemen; winkels, warenhuizen, terrasjes, bioscoop, enzovoorts. Hier kwamen we voor de eerste keer met de politie in aanraking. Net voor we willen gaan slapen, komt er een auto aan die recht bij ons naar binnen schijnt. Toen wisten we al wel hoe laat het was. We stonden blijkbaar voor een school en dat leek de agent toch niet zo'n handige plek te vinden. Gelukkig kon hij ons wel een andere plek wijzen waar kamperen was toegestaan, dus hup met Anke achter het stuur en Iris en ik nog steeds in het bed, gingen we die kant op. Het bleek een parleerplaats te zijn midden in het centrum. Wat gek! Maar ja, er stonden meer camperbusjes en er was een toilet (hoefden we onze tanden niet weer bij de Burger King te poetsen). Toen we ons er later nog eens installeerden, bleek het de normaalste zaak van de wereld dat er werd gekampeerd. Niemand keek op of om als je op een campingstoel wat zat te kaarten of op je kooktoestelletje soep zat op te warmen.

De dagen die volgden bekeken we een cathedraal, deden we een boot- en wandeltocht in het Abel Tasman National Park (super mooie stranden tussen de bergen en knalblauw water), gingen we shoppen, naar de bios en het zwembad (dé manier om eens in de zoveel tijd aan een douche te komen).

Op zondag reden we richting Westport. Onderweg bezochten we Nieuw-Zeelands langste hangbrug en de Maruia Falls. In Westport kreeg Iris het vervelende nieuws dat haar oma was overleden. Ze was al een tijd ziek en Iris wist dat het de laatste tijd slechter ging, maar toch komt zulk nieuws dan hard aan. Dan is die afstand zo kut en zou je willen dat je even heen en weer kon vliegen. Gelukkig heeft ze veel contact kunnen hebben met thuis en kan ze nu steeds beter genieten van de dingen die we doen.

Het was lastig om een slaapplek te vinden in Westport en dus werd het een spannend nachtje. In de buurt van een openbaar toilet parkeerden we de auto en hoopten we maar dat we niet door de politie gewekt zouden worden. 

De volgende dag waren we vroeg uit de veren. We moesten rond 9uur bij de Pancake Rocks zijn, want dan zou het vloed zijn en voor die tijd wilden we nog zeehonden spotten. Zo bedacht, zo gedaan. Bij een baai dichtbij Westport lag een zeehonden familie op de rotsen lekker te chillen. Na wat foto's en filmpjes gingen we door richting de Pancake Rocks. Deze heten zo omdat ze eruit zien alsof er allemaal dunne laagjes steen op elkaar zijn geplakt. Als het vloed is, klettert het wilde water (dat je veel ziet aan de West kust) tegen, langs en tussen de rotsen door. Ik hoop binnenkort wat foto's te kunnen uploaden, voor een betere impressie. In de buurt bekeken we nog een strand en vervolgens besloten we een route door het binnenland te nemen, richting de Oost kust. Onze eindbestemming was Hanmer Springs. Een gratis camping was er niet in de buurt en dus kozen we er 1 voor 12 dollar per nacht. Ook niet vervelend om een keer een keuken, douche en lounge te hebben! In de keuken ontmoetten we Stan, een schattig mannetje ergens tussen de 50 en 60 dat moest lachen als wij moesten lachen en graag een praatje met ons maakte en z'n druiven met ons deelde.

Hanmer Springs is in de winter een ski-gebied en staat ook bekend om z'n 'Thermal Hot Pools', deze stonden dan ook de volgende dag op de planning. Zo douche je een paar dagen niet en zo twee keer op 'n dag! Na Hanmer Springs, passeerden we Oxford, reden we over State High Way 73; een super gave route door de bergen, bekeken we de hoogste waterval van Nieuw-Zeeland (minder spectaculair dan het klinkt), pakten we een hostel in Hokitika (Anke had midden in de nacht een sollicitatiegesprek voor stage via Skype) en bezochten we 2 meren. Bij één van die meren raakten we bevriend met Rik (door ons genoemd Olaf, de sneeuwpop uit de film Frozen). Rik, eigenlijk Richard, hadden we in het hostel al ontmoet en zagen we nu weer bij Lake Ianthe, waar ook hij ging kamperen. Rik was een aantal weken in Indonesie en Australië met zn vriendin en bedacht zich toen: laat ik gaan fietsen door Nieuw-Zeeland. Zo bedacht, zo gedaan; hij en z'n vriendin gingen uit elkaar (ze hadden het leuk gehad samen, maar moesten er niet aan denken om de rest van hun leven samen door te brengen) en hij startte zijn volgende avontuur, zonder enkele fietservaring of training. Door regen en wind, en soms via bus of liften, reist hij door het land, met altijd een lach op zijn gezicht en een bloemetje op zijn helm. Die nacht kwam het met bakken uit de lucht en de volgende ochtend bleef het hozen. Dat weerhield Rik er niet van om ons een kopje thee op bed te brengen (wat een gast!). We ontbeten samen in de 'dressing room' (gewoon een betonnen hok) en besloten de boel om te gooien in onze camper en Rik inclusief fiets en spullen mee te nemen naar Franz Josef. De heftige regenval zorgde nog voor een slipsessie op de weg en bleef helaas de hele dag aanhouden. Na een lunch en wat kaarten ergens warm en droog, klaarde het gelukkig op. We reden naar Gillespies Beach een toffe gratis camping met aan de ene kant strand en aan de andere kant uitzicht over bergtoppen met sneeuw. Hier maakten we kennis met zandvliegen: verrekte kleine kut beesten die je helemaal lek prikken, waardoor je vervolgens dagen lang zit te krabben als een bezetene. Ook zagen we hier voor het eerst een 'possum' (buidelrat) in levende lijve. Ze liggen overal platgereden op de weg (waar niemand iets om geeft want ze vormen een plaag), maar nu zagen we eindelijk hoe hij er minder plat uitziet. Bang zijn die beesten niet; als er iets te eten in de buurt is, kun je gemakkelijk dichtbij komen en foto's maken. Het is een zwart beest met hartige lange staart, spitse neus en ter grote van een wasbeer (denk ik). 

Een paar dagen verbleven we op deze camping. We bleven in de buurt van Franz Josef om uiteindelijk een gletsjer tour te doen en nog wat wandelingen. Op vrijdag was het helaas nog steeds knake weer. Gelukkig kwamen we savonds twee gezellige Nederlandse boys tegen, twee gekke Argentijnen (die het uitgierden in hun tent alsof ze weet ik wat hadden ingenomen en rare theetjes dronken) en was Rik er ook nog bij met een flink assortiment aan sterke verhalen. Dat maakte dat we de dag afsloten met een gezellige avond en er binnen 2 dagen 3 liter wijn doorheen was gejaagd.

Op zondag bleek onze gletsjer tour gecanceld. Er was zo'n anderhalve week ervoor een ongeluk gebeurd met een helikopter waarbij alle inzittenden waren omgekomen. Op zich een hele logische reden om de volgende trips te cancelen, alleen hebben wij na het ongeluk wel kunnen boeken (welke gek boekt er dan nog? Wij!) en was er niet de moeite genomen om even een mailtje te sturen of belletje te doen. Stonden we dan. Gauw boekten we de tour bij een ander bedrijf voor de volgende dag en vervolgens deden we een wandeling bij de Fox glacier (een andere gletsjer). 

's Avonds deden we opnieuw contacten op. Dit keer Duitsers (het stikt hier van de Duitsers!), die hun scouting vaardigheden maar al te graag toepasten: er werd een kampvuur gebouwd en boven dat vuur mochten we allemaal een broodje bakken. Nostalgie! Wie deed dat vroeger niet op schoolkamp?! Om het helemaal af te maken werd er ook nog een gitaar bijgehaald. En zo werd ook deze dag weer top afgesloten. 

De volgende dag was het dan eindelijk zo ver. Drie dagen hebben we in het dooie Franz Josef doorgebracht, liters regen gezien, wachtend op deze trip. Na het aantrekken van weer een prachtig pakkie om ons warm te houden, gingen we in de helikopter. Anke en ik mochten voorin. Lucky Basterds! Daar zweefden we dan tussen de bergen en voor ons (en later ook onder ons) de gletsjer. Na deze toffe vlucht, liepen we op iceboots (met van die pinnen eronder) over de gletsjer. Massa's ijs met hier en daar een waterstroompje bevonden zich om ons heen. Op de achtergrond kletterden er soms ijsbrokken naar beneden. Hier en daar werd er wat verteld of mochten we door een ijstunnel klimmen. Na zo'n twee uur waren we terug bij het beginpunt en begon de vlucht terug. Dit keer mocht Iris voorin en zo hadden we alle 3 voorin gezeten, top! Rond een uur of 3 landden we weer veilig op de grond. Niet neergestort, hoezee! Bij een Europees bakkertje zochten we allen wat lekkers uit de (met te veel lekkers gevulde) etalage en 's avonds sliepen we aan Lake Paringa. Onze laatste nacht met die verschrikkelijke zandvliegen.


Binnenkort weer nieuwe avonturen en misschien wat foto's op facebook (geen computer dus de meeste foto's moeten wachten tot januari). 

Cheers mates!