Beerfest, logees & raften van een 7 meter waterval

Het is tijd voor een inhaalslag! Ik loop alweer drie weken achter met m’n verhalen en in die drie weken heb ik niet stil gezeten. Zoals jullie me kennen hou ik wel van een feestje en een biertje op z’n tijd. Zo zijn ook mijn huisgenoten en een Beerfest bijwonen leek ons dan ook wel wat. Op vrijdag 25 september was er het Bluestone Room Annual Beerfest in het centrum van Auckland. Bij de deur vroeg een Duits meisje of ze zich bij ons aan mocht sluiten. ‘Yea ofcourse’, was ons antwoord en zo gingen we met z’n vieren naar binnen. Daar zat de sfeer er al goed in. We werden gelijk welkom geheten door de jolige band en kregen en blad met songteksten in onze handen gedrukt. Mensen van verschillende leeftijden stonden aan lange tafels met pullen bier, nog grotere pullen bier of tapjes. Een aantal in traditionele lederhose of dirndl (zowel dik als dun), anderen in hun gewone kleding. Toen we een plekje aan één van de tafels hadden weten te bemachtigen ontstond al gauw het eerste contact en begon een zeer vermakelijke, gezellige avond. Die avond kwamen we ook Erwin tegen. Hij was samen met drie andere mannen door de band naar voren gehaald, waarna hij in tutu een aantal charmante handelingen mocht uitvoeren. Vlak nadat ik in het Engels tegen hem zei dat hij vaker een jurk zou moeten dragen, kwamen we erachter dat hij Nederlands was. Heeujj een Nederlander! (Een klein beetje Nationalisme is niet verkeerd). Hij bleek ook een auto te hebben en zo spraken we af dat hij ons de volgende dag zou ophalen en we een tripje zouden doen.
Die volgende dag stond Erwin al mooi op tijd rond een uurtje of 10 voor de deur. Gehoor van de dames kwam er echter nog niet. Na een tig aantal oproepen en keren kloppen op de deur ontwaakten wij dan eindelijk uit onze biercoma en heette we Erwin welkom in ons o zo knusse appartementje. Zo’n 1,5 uur later vertrokken we richting Hot Water Beach. Het strand staat er om bekend dat wanneer je er op de juiste tijd een gat in het zand graaft er heerlijk warm tot heet water naar boven komt. Natuurlijk kwamen wij veel te laat aankakken en was het op dat moment vloed. Nou ja, dan maar een strandwandeling, klimavontuurtje over de rotsen en natuurlijk een duik in de zee. Het was een graadje of 18, dus behoorlijk frips aan de bips, maar dat geeft niet: dan voel je dat je leeft! Daarnaast zorgden de golven voor een bult plezier. Het zonnetje scheen lekker dus na onze duik konden we nog ff zonnebaden, voor we weer de auto ingingen, opzoek naar een eettentje.
Die avond was er opnieuw een stapavond, want de neef van Anke en zijn vriendin zouden komen logeren. Ook Erwin vergezelde ons nog een nachtje en zo hadden we maar liefst 3 logees in ons appartement. Dat betekent wij met z’n drieën in één bed en twee bedden afstaan aan de gasten. Wat zijn we toch gastvrij! Na de nodige drankjes en een kaartspel (waarbij ik behoorlijk voor de gek werd gehouden) vertrokken we richting de stad om de nodige danspasjes te maken. Toen de lichten aangingen was het tijd om te vertrekken en zocht een ieder zijn ‘suite’ op in ons appartement.
Die zondag werden er wentelteefjes gebakken en namen we afscheid van Wynand (de neef van Anke) en Carlijn (zijn vriendin). Erwin had nog wel ff tijd en wilde ons wel afzetten bij One Tree Hill; weer zo’n vulkaanheuvel, dit keer met een monument bovenop en een mooi park er omheen, waar je onder andere gebruik kunt maken van barbecues. Met z’n vieren liepen we naar de top en zochten we een plekje om te chillen in de zon. Daarna zette Erwin ons af bij Mount Eden, een iets minder mooie versie van One Tree Hill, en namen we afscheid van onze Hollandse vriend. Hij is al ruim een jaar op reis, heeft thuis zijn baan opgezegd, huis onderverhuurd en is vertrokken. Na Azië en Australië (ik hoop dat ik niks vergeten ben) is Nieuw-Zeeland zijn laatste bestemming. Wanneer hij de high lights heeft gezien komt hij misschien nog bij ons langs, voor hij weer richting Nederland vertrekt, waar hij naar eigen zeggen al best aan toe is. Onze deur staat open!
Het weekend daarna was het weer tijd voor een trip met onze Zweedse vrienden. Dit keer vertrokken we richting Rotorua, een vulkanisch gebied. Zodra je deze plaats bereikt, komt de rotte eieren lucht je tegemoet, heerlijk. Het went wel moet ik zeggen. Op zaterdag stond er gelijk al een zenuwopwekkende activiteit op het programma: White Water Rafting met een 7 meter hoge waterval waar we vanaf zouden donderen. Opnieuw werden we in een mooie outfit gehesen: fleece trui, wetsuit, regenjack, zwemvest en helm. Onderweg naar de Kaituna rivier werden we even gewezen op de risico’s en wat te doen in geval van een ongeval. Er werd ons verteld welke houding je aan moet nemen zodra je tijdens de waterval uit de boot valt, als je in het water terecht bent gekomen en met de stroming meegaat, als je met een touw gered moet worden en er werd benadrukt, zodra de boot omkiept, je als eerst ervoor moet zorgen dat je kunt ademen. Ik had weer eens zo’n momentje: waarom doe ik dit ook alweer?! Nou goed, je hebt betaald, dus je gaat. Voor we de boot in gingen werd er wat verteld over de Maori’s en werd er in hun oorspronkelijke taal een gebed gedaan om de doden en de natuur (ofzo) te eren. Een schietgebedje voor mezelf was ook wel op z’n plek. Daarna met de boot te water! Wij werden opnieuw begeleid door een stoere chick. Zij riep vanachter uit de boot wat we moesten doen: ‘Forward paddle!’, ‘Stop!, ‘Get in!’, ‘Backward paddle!’, ‘Stop!’, ‘I said stop!!’, enzovoorts. Anke en ik zaten samen voorin en moesten het peddelen op elkaar afstemmen. Grote Jakob zat achterin en mocht het meest van de tijd niks doen, omdat hij duidelijk harder peddelde dan de rest en de boot dan met één ruk de andere kant op ging. Nadat we de eerste watervallen hadden overleefd kwam al gauw de 7 meter hoge val. Er werd nog even gezegd dat dit de laatste kans was om uit te stappen en toen was het zover. De eerste twee boten hadden het gered en toen waren wij aan de beurt. Peddel, peddel, in de boot, handen aan de touwen, kin op de borst en hopen dat de boot niet kiept. Een lading water kwam er over ons heen en zo waar kwamen we weer netjes recht op boven drijven. ‘Woehoeee we made it!!’ Dat geeft echt een kick! Net toen ik dacht alles aan te kunnen was onze tocht helaas alweer voorbij. Jeetje, dat voelde als 10 minuten!! Maar tof dat was het!!
Na deze adrenaline tocht was het tijd voor wat ontspanning. We reden af naar Kerosene Creek. Deze kreek heeft van nature een zeer aangename temperatuur van rond de 30 graden en is dus zeker een bezoekje waard. Daar zit je dan in het bos in warm water te relaxen met een watervalletje achter je. De minder aangename geur moet je dan even voor lief nemen. Na het badderen gingen we richting ons hostel. We deelden met z’n zessen een 8 persoonskamer en hadden het geluk dat er verder niemand bij in kwam. Naast het hostel zat een bar waar we gingen eten. De mannen hadden wel zin in een stapavondje (verrassend aangezien ze 90% van de tijd aan slapen en kaarten besteden), dus ook de nodige alcoholische versnaperingen werden genuttigd en na een tijdje werd de dansvloer geopend. Rond half2 kwam iemand met het verstandige idee om onze stapelbedjes eens op te zoeken. Niet verkeerd als je een uurtje of 7 a 8 geleden aan de drank was begonnen.
De volgende dag ging op tijd de wekker. We gingen naar Wai-O-Tapu Thermal Wonderland en wilden op tijd zijn voor de geiser die tot uitbarsting zou komen. Wai-O-Tapu is een park waar je allerlei bijzondere vulkanische verschijnselen kunt zien. Je loopt langs verschillende stomende kraters, watertjes met bijzondere kleuren en oké ook wat gaten in een rots die ze een naam hebben gegeven. Om 10.15 zou dan de geiser Lady Knox tot uitbarsting komen. Wij dachten dat dit een natuurlijk gebeuren zou zijn, maar helaas moest Lady Knox een beetje geholpen worden met een natuurlijke zeepsubstantie. De geiser heeft nog wel natuurlijke uitbarstingen, maar niet op vaste tijden en daarom wordt het voor de toeristen op deze manier opgelost. Na wat geborrel spoot de geiser zo’n 20 meter de lucht in. Filmpje zal volgen op Facebook.
Na het park was het lunchen en vervolgens gingen de mannen zich nog even uitleven. Over een soort kartbaan op een heuvel gingen ze met een ‘Luge’ (een soort rodel/skelter, hendel vooruit is gaan, hendel achteruit is remmen) elkaar proberen in te maken. Wij wilden ons geld liever bewaren voor een meer spectaculaire activiteit en bleven daarom beneden (kijken was helaas ook geen optie). Na wat zonnen in het gras, ben ik een rondje gaan lopen en bij een glasblazer galerij naar binnen gelopen. Ik keek hoe de glasblazer aan het werk was en babbelde wat met hem. Hij bleek Nederlandse ouders te hebben en had dan ook de Nederlandse naam Ron van der Vlught. Zijn ouders waren in de oorlog naar Nieuw-Zeeland gegaan en zijn daar toen gebleven. Hij was al een aantal keren in Nederland geweest, kende een aantal steden en wist dat Nederland, tegenover Nieuw-Zeeland, wel zeer fietser-proof is. Zo zie je maar Nederlanders zitten overal! Na het race-avontuurtje gingen we weer richting Auckland en was helaas het weekend alweer voorbij.
Zo nu ben ik weer aardig bij! Wat ik dit weekend heb beleefd, houden jullie nog even tegoed.
Laterrr!