Deel2: Onze eerste echte trip! Incl. lift-avontuur

De week na onze feestweek kwamen we opnieuw niet zo veel aan onze scriptie toe. Op dinsdag hadden we een symposium (een dag vol presentaties) over Creative Gaming. Onze supervisor moest hier presenteren en dacht dat het wel interessant voor ons kon zijn. Het was gratis, inclusief lunch en we mochten de uren als ‘onderzoeksuren’ beschouwen, dus ja, waarom niet? Rond een uur of 8 haastten we ons naar het juiste gebouw, want in de mail stond dat je echt 8.15 aanwezig moest zijn voor de registratie. Natuurlijk stonden er uiteindelijk twee man en een paardenkop en waren wij de domme Nederlanders die het serieus hadden genomen. Waarom zou je ook, als vervolgens blijkt dat het pas om 9 uur begint?! Blijkbaar moeten Nieuw-Zeelanders voorgelogen worden om ervoor te zorgen dat ze op tijd zijn, want het is inmiddels vaker voorgekomen dat we hebben lopen haasten om vervolgens te mogen wachten. (Misschien ook typisch dat wij ons regelmatig moeten haasten, maar goed, daar hebben we het nu niet over).
Uiteindelijk bleken de (385, als t er niet meer waren) presentaties niet uitermate interessant en ook niet bepaald gerelateerd aan ons vakgebied en zaten we onze tijd behoorlijk uit te zitten (en tekenen en googelen, facebooken, knipperen om wakker te blijven, etc.). Gelukkig bleek tijdens de lunch dat onze supervisors er ook zo over dachten (ze bedachten zelfs een plan om onopvallend om de beurt weg te sneaken) en konden we voortijdig het ‘geweldige’ symposium verlaten.
Die donderdag stond alweer de volgende activiteit voor de deur. We mochten met Terry mee richting Northland om daar te overnachten en een aantal presentaties bij te wonen. Aangezien Northland veel te bieden heeft, besloten we nog een aantal dagen bij de trip aan te plakken en tot en met zondag in het noorden te blijven.
Op donderdag werden we door Terry opgepikt en begon onze trip. Onderweg liet Terry ons een strand, een winkeltje met ‘Dutch Delights’ en echte Gouda kaas en de Whangarei Falls zien. Vooral dat laatste was erg mooi! Aan het einde van de middag kwamen we aan bij het hotel in Whangarei. Een hotel?!, zul je nu misschien denken. Kun je dat betalen? Uh nee, maar de uni blijkbaar wel. Als assistenten van Terry werden overnachting en ontbijt volledig voor ons vergoed en we hoefden onze kamer niet eens met Terry te delen! Blij als een kind waren we met (voor het eerste sinds we hier zijn) een bank, tv en dekens! Aangezien wij ons eigen beddengoed moesten meenemen naar de andere kant van de wereld, slapen wij normaal gesproken in dunne slaapzakjes met ons hoofd op een minuscuul kussentje. Dag 1 was dus sowieso al geslaagd.
Het hotel bleek ook een spa en zwembad te hebben. Aangezien we bij de Whangarei Falls waren natgeregend, leek ons dat wel plezierig en warempel; gratis en voor niets konden we genieten van een duikje in het zwembad en bubbels in de hot-tub. Fris en fruitig gingen we vervolgens naar een restaurantje en de eerste presentatie. Hier konden we helpen met het uitdelen van een aantal flyers, het klaarzetten van stoelen en verder was zitten en luisteren voldoende. Terug bij het hotel nog even genoten van bankhangen en kijken naar inhoudsloze programma’s (o.a. Geodie Shore) om vervolgens weltevree in ons aangename bed te stappen.
De volgende ochtend, na ons meest luxe ontbijt tot dan toe, gingen we naar de volgende presentatie in Opua. Dit was een presentatie voor ‘school counselors’ (school adviseurs/vertrouwens personen) en was bij één van de counselors thuis. Het was net of je bij oma binnenstapte; iedereen deed zijn schoenen uit en vervolgens stonden er thee, koffie en lekkernijen voor je klaar. Na een korte presentatie en wat geklets met de zeer aardige en geïnteresseerde counselors moesten we door naar de volgende presentatie. Deze was voor school directeuren en was dus in een meer formele setting. Daar aangekomen bleken we eerst lunch te krijgen. En wat voor lunch: een groot bord ‘fish & chips’ (een wel bekend en veel genuttigd avondmaal hier) werd ons voorgeschoteld met als toetje vers fruit. Oké, onverwacht, maar niet verkeerd! Scheelde ons gelijk weer een keer avond eten. Propvol namen we plaats bij de presentatie, waar opnieuw, voorstellen, kijken en luisteren voldoende was.
Daarna reden we met Terry nog even langs de grootse Kauri boom van Nieuw-Zeeland, ook wel ‘Tane Mahuta’ (The Lord of The Forest). Kauri bomen hebben voorheen overal op de wereld gegroeid, alleen nu groeien ze enkel nog in het noorden van Nieuw-Zeeland. Na ons bezoekje aan ‘The Lord’ werden we afgezet in Paihia, onze verblijfplaats voor de tweede nacht.
Paihia ligt in The Bay of Islands en is (vooral in de zomer) een zeer toeristisch plaatsje. Hier hadden we voor twee nachten een hostel geboekt (mijn eerste 2 nachten in een hostel ooit). We besloten die avond in het hostel een filmpje te kijken (al bibberend op de bank, want erg warm was het er niet) en vervolgens vroeg naar bed te gaan. De volgende dag mochten we namelijk om 6 uur naast ons bed staan om ons klaar te maken voor een bustrip.
Rond een uurtje of 7 vertrokken we die volgende dag met de ‘Naked bus’. Dat betekent niet dat je met naturisten op pad gaat (zie je het al voor je?), maar datie over het algemeen betaalbaar is. Onze medereizigers waren niet helemaal van de (leeftijds)categorie die we verwacht hadden; een aantal dachten volgens mij een tripje met de Zonnebloem te hebben geboekt en verder waren er vooral éénlingen of duo’s die weinig behoefte hadden aan contact. Gelukkig kunnen wij ons met ons drietjes prima vermaken en was onze chauffeur en tevens gids een leuke, humoristische gast. Deze fijne man bracht ons als eerst naar een Gumdiggers Park. Vroeger werd er ‘gum’ uit de grond gehaald, om het vervolgens te smelten en er meubels en instrumenten mee af te lakken en sieraden van te maken. Echt spectaculair was het niet, maar goed, toch weer een stukje van de geschiedenis van Nieuw-Zeeland gezien.
Daarna gingen we naar Cape Reigna, helemaal in het topje van Nieuw-Zeeland. Dit mooie plekje was dan wel weer een fotosessie waard. Als je er rondloopt zie je aan alle kanten plaatjes die op een ansichtkaart zouden kunnen staan; strand, bergen, blauw water en witte golven. Je kunt je er misschien wel iets bij voorstellen. Onder Cape Reigna ligt ’90 Miles Beach’, die overigens maar 60 mijl lang is i.p.v. 90. Hier gingen we als eerst sandboarden. Dat was echt tof! Je zoekt een hoge, steile duin op en glijdt vervolgens op je buik op een surfbord naar beneden. Het zorgt voor een boel zand in je gezicht (en in je mond als je gilt), maar dat is het waard. Na het sandboarden mochten we ons nog even op het strand uitleven (wat bij ons natuurlijk zorgde voor een natte broek) om vervolgens met de bus/truck verder te rijden over het strand.
Onze laatste stop was in Mangonui, een mooi plaatsje aan een baai waar je ‘New-Zealands famous fish & chips’ kan eten. Die sloegen wij toch maar even over, aangezien we die de dag ervoor al voorgeschoteld hadden gekregen.
Uiteindelijk bracht de chauffeur ons terug naar Paihia, waar wij een restaurantje en daarna een bar opzochten. In het cafeetje kwamen we nog een Hollandse chick tegen. Ze is helemaal alleen in NZ en zit 7 maanden in Auckland voor stage. Ze had die week iemand ontmoet en ze besloten spontaan samen op trip te gaan. Ze waren met de auto, dus voor het geval ze ons konden meenemen, wisselden we nummers uit. Daarna zochten we ons stapelbedje weer op, want we wilden graag de volgende dag goed benutten!
We hadden de 8 persoonskamer helaas niet meer voor ons alleen. Er was een gemixt gezelschap bij het hostel aangekomen. Onder andere een Argentijn met een Nederlandse achternaam! Ik heb het bewijs gezien, Zijlstra stond er op zijn paspoort. Toen ik met ze stond te kletsen vond ik het aardige gasten, toen ze ons ’s nachts meerdere keren hadden wakker gemaakt een stuk minder. Slapen onder 3 dekens ging helaas ook niet meer (ben verder geen koukleun). Nou ja, dat is het risico met een hostel.
De volgende dag besloten we fietsen te huren. In vol ornaat met een helmpie op de kop gingen we op pad. Heerlijk om weer op de fiets te zitten! Dat was lang geleden. We wilden richting de ‘Haruru Falls’ fietsen, alleen dat plannetje mislukte een beetje. Onderweg zagen we een bord dat ons richting de Haruru Falls wees, alleen eenmaal bij het pad aangekomen bleek het een ‘walking track’ en een fietsroute leek niet in de buurt. Wegens een draaihek kon de fiets ook niet mee. Kijkend op de kaart dachten we dat het niet heel ver kon wezen en besloten we de fietsen te parkeren en dan maar ‘ff’ te gaan wandelen. Nou dat hebben we geweten. Na een half uur lopen kwamen we mensen tegen die ons vertelde dat het nog een uur lopen was tot aan de waterval. Shit, we moeten ook nog weer terug naar de fietsen en gezien we liftend naar huis wilden gaan, moesten we niet te laat vertrekken. In hoog tempo liepen we de route af. Best een mooie route, als je het gepland hebt en de tijd neemt om rond te kijken. Aangekomen bij de watervallen, vielen deze een beetje tegen. Vooral als je daarvoor snelwandelend heuveltje op, heuveltje af bent gegaan. Nou ja, we hadden ze bereikt en meteen een goede work out gehad. Maar wat nu? Die hele zelfde route terug lopen? No way. Via de grote weg zijn we vast sneller. En we hadden geluk: toen we een vrouw vroegen welke kant we het beste op konden lopen, bood ze ons aan om ons af te zetten bij onze fietsen. Fijn! In de auto vergezelde ook haar dochter en hond Mex ons. Mooi op tijd kwamen we bij onze fietsen.
Na een kort fietstochtje brachten we de fietsen terug, haalden we onze spullen bij het hostel en begon het volgende avontuur: liftend terug zien te komen in Auckland. De dag ervoor kwam ik met het idee en aangezien we met z’n drieën zijn, durfden we het alle 3 wel aan. Nou, daar stonden we dan met ons bordje. Als de eerste 10 auto’s voorbij rijden, voel je je toch wel een beetje een kneus. En dat dachten de mensen die ons vanuit het restaurant stonden aan te gapen waarschijnlijk ook. Maar het duurde niet lang (een minuut of 5) voor de eerste auto stopte. Een man van 82 jaar (vertelde hij later) ging de juiste richting op en wij mochten mee. Yess!! Deze man, die toch al behoorlijk op leeftijd was, werkt nog steeds. Hij heeft een boerderij met stieren, die worden geslacht voor het vlees. Hij was dan wel zo slim om alleen de leuke klusjes te doen en de rest door andere op te laten lossen. Onderweg moest hij even langs zijn boot en hij wilde die graag even aan ons laten zien, dus gingen wij mee om zijn trots te bekijken. Het was duidelijk een man met geld. Zo vertelde hij dat hij dat hij naast zijn optrekje in de Bay of Islands een appartement heeft in Auckland, waar zijn 20 jaar jongere vrouw het meest van de tijd vertoeft. Ook bestelt hij regelmatig een flesje wijn en bedraagt zijn collectie inmiddels een flesje of 400. ‘We should do a party at your place’ was onze reactie.
Na alle mooie verhalen werden we op een gunstige plek afgezet (in een plaatsje die we kenden van de heenweg), om ons bordje met Auckland maar weer tevoorschijn te halen. Het duurde niet lang voor twee mannen, ergens tussen de 30 en 45 gok ik, voor ons stopten en de achterbank voor ons leegmaakten. Deze kerels hadden ook een boot, alleen dan op een aanhanger achter de auto (een iets bescheidener formaat dus). Ze waren erg geïnteresseerd en hadden veel aanbevelingen voor volgende trips. Ze stopten zelfs voor ons bij een toeristen winkeltje om ons van een aantal kaarten en folders te voorzien.
Met een voorraad aan kaarten en folders werden we afgezet in Whangarei, ook dit kenden we al en lag dus mooi op de route. Het duurde nog geen 30 seconden, of de volgende auto stond alweer voor ons klaar. Dit keer een gast van rond de 30 met een mooie ruime jeep achtige auto (sorry heb geen verstand van auto’s dus dit is de beste omschrijving die ik je kan geven). Deze chauffeur was ook een liefhebber van varen en iemand met een zeer bijzonder levensverhaal. Hij vertelde dan ook voluit. Hij was geboren in de Verenigde Staten. Zijn Colombiaanse ouders waren voor zijn geboorte naar de V.S. gegaan, hopend op een beter leven dan ze in Colombia hadden en dat kregen ze. Zijn vader had echter heimwee en wilde terug. Aangezien hij regelmatig buiten het potje piste en de kinderen een beter toekomst hadden in de V.S. dacht moeders ‘je gaat maar lekker in je eentje’. En terecht natuurlijk. Vader vertrok en keek niet meer naar zijn kinderen om, maar gelukkig kwam er een nieuwe ‘vader’ in beeld. Een liefhebber van varen en avontuur, en dus besloot het gezin om de V.S. achter zich te laten en met de boot de wijde wereld in te gaan. Zo hebben ze een groot deel van hun leven doorgebracht. Als de kinderen honger hadden was het antwoord: ‘dan vang je toch vis’. Uiteindelijk besloot onze chauffeur (ik weet z’n naam niet meer) terug te gaan naar Amerika, verschillende ‘vaar-diploma’s’ te halen en op verschillende boten aan het werk te gaan. De rest van het gezin (of in ieder geval grotendeels) besloot zich in Nieuw-Zeeland te settelen. De V.S. stond onze chauffeur ook niet meer aan en zijn familie haalde hem over om naar N.Z. te komen en zo geschiede. Hij woont nu bij een gezellig (behoorlijk bourgondisch en dus rond) gezin in huis, gaat naar school voor NZ-se vaar-diploma’s, maakt zijn eigen drank (gebeurt blijkbaar meer hier) en werkt op een zeilboot in de Bay of Islands. In de zomer zouden we nog eens terug moeten komen naar de Bay of Islands, opzoek naar de boot met de naam ‘She’s a Lady’, om vervolgens op zeiltrip te gaan. Als wij voor de frisdrank zorgen maakt hij een cocktail voor ons. Met deze deal gesloten zette hij ons af op 60km afstand voor onze eindbestemming in Warkworth.
Het begon schemerig te worden, dus we hoopten snel een nieuwe lift te vinden. Een man die zich ook bekommerde om onze veiligheid stopte. Hij reed eigenlijk de andere richting op, maar besloot om voor ons om te keren! Er hing een muffig luchtje in de auto en de man miste zo’n beetje de helft van zijn gebit, maar goed, we hadden een lift. Dit laatste ritje was het minst gezellige ritje. Ik probeerde een gesprek met de man te voeren, maar de helft van de tijd verstond ik geen reet van watie zei. Ik heb wel verstaan dat zo’n beetje de hele wereld ‘fucked up’ was en dat hij zelf alleen in Nieuw-Zeeland had gereisd, omdat hij het land niet uit mag. Op dat laatste heb ik maar niet doorgevraagd. Gelukkig bleef hij de goede kant oprijden en op een gegevent moment kwam de Skytower al in zicht! De ietwat vreemde man heeft ons uiteindelijk vrijwel voor de deur afgezet. Toen we uitstapten moest er eerst even flink gegild worden. Aaaaaahh het is ons gelukt!! Hoe vet!! En zo snel! Een super toffe ervaring en een perfecte afsluiting van een mooie trip!