Vliegen door de bush en douchen onder een waterval

Hallo Tolle leute!

Hier weer een berichtje uit Paramaribo. Vorige week was mijn laatste week stage en dat betekent.... dat ik vakantie heb!
Heerlijk 2 weken de tijd om nog van het weer te genieten, de laatste trips te doen, souvernirs te kopen, etc.
Mijn stage heb ik goed en leuk afgesloten, aanstaande woensdag gaan Esther en ik nog 1 keer terug voor een paasontbijt met de kinderen en daarna een paasbrunch met de collega's.
In Nederland volgt dan alleen nog een gesprekje met mijn stagedocent van het Saxion.
Tracey, mijn kamergenootje gaat niet mee naar het Paasontbijt, zij vetrekt namelijk vandaag al richting Nederland.
Dit heeft ze een tijdje geleden besloten.Ze heeft het hier toch minder naar haar zin dan ze had verwacht en ze kan vandaag met haar moeder mee terugreizen, die hier een week is geweest.

Ik zal nu eerst mijn verslag van de vorige keer vervolgen.
De avond voor Holi Phagwa zijn we nog naar een Heilige Verbranding geweest. Dit hoort bij het Phagwa feest. Er wordt een vuur aangestoken, wat betekent dat al het negatieve wordt verbrand en wordt achtergelaten en daarna zijn er allerlei dans en zangoptredens van de plaatselijke Hindoestaanse gemeenschap. We zijn niet tot het einde gebleven, want we gingen daarna nog stappen, maar ik heb wel een aantal dans-, zang- en dichtoptredens gezien en dus heel wat cultuur opgesnoven.
Het weekend na Holi Phagwa zijn we zondags op een ééndaagsetrip geweest. Met de bus zijn we als eerst vertrokken richting Babunhol. Onderweg zijn we gestopt bij een aluinaardefabriek en aluminiumsmelterij. Er zit hier heel veel bauxiet (een grondstof) in de aarde en daar wordt aluinaarde uitgehaald en daar wordt weer aluminium van gemaakt. Het is een belangrijke inkomstenbron voor Suriname. Wat wel erg leuk was, was dat ik de week erna een les hierover op stage ging geven en ik dus eigen foto's kon laten zien.
Aangekomen bij Babunhol hadden we een prachtig plaatje voor ons. We stonden op een heuvel en beneden zag je de Surinamerivier, een stukje strand, palmbomen, allemaal hutjes met rieten dak en daaromheen alleen maar groen bos. Hier hadden we een uur om te zwemmen, te zonnen en te lunchen en daarna moesten we helaas alweer verder naar onze volgende bestemming. De volgende bestemming was de Klaaskreek die we met een bootje over gingen. We kwamen aan bij een Marrondorp (de naam weet ik even niet meer). Marrons zijn afstammelingen van gevluchte slaven die in het oerwoud zijn gaan wonen. Je zag veel houten huisjes en enkele stenen gebouwen, zoals die van de school. Rondom die school wonen alle leerkrachten. Dat is in meerdere plaatsen gebruikelijk in Suriname. We kwamen nog langs een bakkerijtje, waar we heerlijk vers brood mochten proeven en een foto mochten maken van de binnenkant. Je moet in dergelijke dorpen en eigenlijk overal nooit zomaar foto's van mensen nemen. De mensen zijn bang dat je de foto's aan anderen gaat laten zien en ze dan belachelijk gaat maken of ze verwachten geld wanneer je een foto van ze neemt. Je zult daarom niet veel foto's tegenkomen met locale mensen erop.
Na onze rondleiding door dit dorp, hadden we nog even de gelegenheid in de Surinamerivier te zwemmen. Dat blijft toch bijzonder, met zo'n super uitzicht om je heen. Dan besef ik me wel weer even dat ik aan de andere kant van de wereld zit. Echt gaaf!
Toen weer met de boot over en de bus in. Ons volgende punt was Brokopondo, de hoofdplaats van disctrict Brokopondo. Suriname is ingedeeld in 10 districten en districten betekent eigenlijk hetzelfde als provincies. Bij hoofdplaats Brokopondo moet je niet denken aan een grote stad. Het oogt als een dorpje tussen de heuvels. Er staat een monument met een staande man, met enkel een doek om en iets van een handwerktuig in zijn hand en een zittende man, geheel gekleed, met een boek voor zich. Het moet het verleden en de toekomst voorstellen, een toekomst waarin wordt gestudeerd en kennis wordt opgedaan.
Na het bezoek aan deze plaats, gingen we opweg naar onze laatste bezienswaardigheid, de Afobakka stuwdam. Toen de aluinaardefabriek en de aliuminiumsmelterij werden opgericht was er elektriciteit nodig voor de werkzaamheden in deze fabrieken, deze stuwdam zorgt voor die elektriciteit en ook de rest van Suriname wordt door deze dam van elektriciteit voorzien (daar waar elektriciteit is). Een heel stuk natuur heeft men onderwater laten lopen, daar ligt nu het stuwmeer, daarvoor ligt de 12 km lange dam, door een Nederlander ontworpen. Boven op de dam mag je niet komen, maar er waren genoeg gelegenheden om mooie plaatjes te schieten. Ik zou zeggen kijk straks even op Facebook!
Daarna restte alleen nog de busreis terug naar huis.

Het weekend daarna gingen we weer twee dagen op trip, het binnenland in naar Brownsberg en Berg en Dal. Om 8uur op zaterdagochtend werden we al opgehaald. Naast onze club van 10 meiden gingen er nog 4 geneeskunde studenten mee (4 jongens), een gezin van vader, moeder en zoon en een Belgische docent mee. Het was dus lekker vol in de bus, maar zeker een gezellige boel!
Tegen de middag kwamen we aan bij Berg en Dal. Het is een resort waar je kunt verblijven en allerlei sportieve activiteiten kunt doen. Voor ons stond er zo'n activiteit op het programma, namelijk per kabelbaan de jungle door. We werden allemaal in een tuigje gehesen, kregen een mooi helmpje op en een speciale handschoen aan. We kregen allemaal de gelegenheid om via een korte, lage kabelbaan te oefenen met glijden en remmen. Dat ging opzich goed, waardoor het met de zenuwen nog wel te doen was. Maar toen was het tijd voor het echte werk. Na een stukje door het bos, berg opwaarts te hebben gelopen kwamen we aan bij het eerste platform. Het regende op dat moment en ook al eerder die dag had het geregend, waardoor de kabelbanen extra glad waren. Daarom gingen de mannen eerst. Zij konden dan voor de dames de kabels alvast wat stroever maken. Één voor een werd je aan de kabel gekoppeld, moest je gaan hangen met je benen recht vooruit, één hand aan je tuigje, één hand met de handschoen aan de kabel, jezelf laten glijden en vlakvoor het volgende platform jezelf afremmen. Daar stond dan iemand om je op te vangen en los te koppelen. Tussendoor werd je steeds aan het platvorm vastgekoppeld, tot je weer van de volgende baan ging glijden. Op die manier kon je geen meters naar beneden donderen. Na de derde kabelbaan stond ik toch wel effen te shaken en twijfelde ik of ik nog verder wilde. Het remmen lukte mij niet, wat ik ook probeerde en ook al werd ik steeds opgevangen, dat voelde niet prettig. Ook was ik de enige malloot die met moeite in balans bleef, waardoor ik soms ging draaien. Vanaf dat punt zouden de platforms alleen maar hoger worden en de kabelbanen langer en vanaf daar kon ik misschien nog terug lopen. Ik werd gerust gesteld door één van de begeleiders, dat er nog maar één kabelbaan zou komen waarbij ik echt moest remmen en ook de meiden moedigden mij aan. Ik was niet de enige die het eng vond, ook Tessa en Jennifer hadden er moeite mee, maar alledrie zijn we verder gegaan. Vanaf toen ging het steeds beter en zelfs remmen lukte op een gegeven moment. Toen kon ik echt genieten van het vliegen door de jungle en bij het laatste, tiende platform vond ik het zelfs jammer dat dat het eindpunt was. Het hoogste platform was zo'n 40 meter hoog en de langste kabelbaan was 220 meter lang en ging over de Surinamerivier. Bij dit platform stelde één van de begeleiders ons nog even 'gerust' dat het gaan over de kabelbaan eigenlijk werd afgeraden met regen, heel fijn. Maar ik heb het toch maar even gedaan! Ben echt blij dat ik ben verder gegaan. Heb mezelf overtroffen! jeeeeuj, haha.
Na deze activiteit stond er een heerlijke lunch klaar en daarna reden we door richting Brownsberg. Aan de voet van deze berg kon het avontuur met de bus beginnen. Over een smalle, zandweg door de jungle, met het ravijn nog geen meter naast ons, reden we met de volle, wiebelende bus naar boven, tot aan het platteau halverwege de berg. Alle ramen moesten open blijven en de airco en muziek uit, zodat eventuele toeters van tegenliggers gehoord konden worden. Het is de afspraak dat de chauffeur bij elke bocht toetert, zodat een eventuele tegenligger zich kan voorbereiden. Respect voor de buschauffeur die ons allen heel heeft aan laten komen op het platteau! Hierop stond ons verblijf, een houten bungalow met 5persoonskamers met bedden. Dit keer dus niet hangmatteren, maar lekker in een bed slapen. We konden er zelfs douchen! Weliswaar koud en je kreeg gezelschap van een aardige sprinkhaan, maar dat was zo erg nog niet. We waren allemaal vies geworden van onze regenachtige tocht door de jungle, dus even afspoelen was niet verkeerd. Daarna volgde een wandelingetje over het platteau langs de andere bungalows, een heerlijke maaltijd en een gezellige avond buiten zitten, kaarten en drankjes nuttigen. Het was het hele weekend regenachtig en mistig, maar ondanks dat had je een prachtig uitzicht. Het was eigenlijk de bedoeling om diezelfde dag nog naar de top van de Brownsberg te gaan, maar daar was helaas geen tijd meer voor. Het wordt hier al vrij vroeg schemerig en dan is het te gevaarlijk door de jungle te lopen, onder andere vanwege giftige slangen die de paden oversteken.
Dit vond ik en enkele anderen erg jammer, daarom spraken we met de gids af om de volgende dag om 6uur op te staan om dan als nog de berg op te gaan!
Ondanks de gezellige avond die we ervoor hadden gehad, de brulapen die me rond 5uur wekten met hun gebrul en de weinig slaap die ik had gehad (had het lang niet zo koud gehad in bed!), stond ik om 6uur paraat! Ook de andere meiden die er mee hadden ingestemd waren er klaar voor. Maar helaas.. uit de lucht viel regen, regen en nog eens regen en als het met bakken uit de lucht komt zul je die top niet bereiken, maar eerder glijdend onderaan belanden. We hadden nog hoop dat de regen zou stoppen en gingen daarom, maar buiten zitten kletsen, koekjes eten als ontbijt en een beetje ochtendgymnastiek uitoefenen. Helaas hield de regen iets voor achten pas op en was het inmiddels tijd voor het ontbijt.
Na het ontbijt startte onze wandeltocht naar de Ireneval. Bij Brownsberg zijn er twee watervallen, de Leoval en de Ireneval. Helaas hadden we maar tijd om één waterval te bezoeken. Er werd daarom gekozen voor de mooiste, de Ireneval. Hiervoor moesten we een heel stuk wandelen door de bush. De heenweg moesten we vooral afdalen, dat klinkt gemakkelijk, maar aangezien er het hele weekend regen was gevallen waren de bospaden één grote glibberboel geworden. Saar ging natuurlijk op haar schoentjes van de H&M van 10euro en die hadden erg veel grip, maar niet heus. Na 2uur grip zoeken, focussen, glibberen, bijna vallen en Kokeb vasthouden, die mij door de glibberboel begeleidde kwamen we dan eindelijk aan bij de waterval. Die was echt prachtig. Het was zo gaaf om daar onder te staan, het ijskoude water dat op je plenst, de zon die scheen en enkel jungel om je heen. Dat was de glibberige heenweg wel waard! De terugweg ging een stuk beter. Daarbij moesten we vooral klimmen, daar hou ik wel van en dan glijd je toch minder snel weg. Met behulp van handen en voeten werk, lekker vies geworden, kwamen we weer aan bij het verblijf. Hier konden we ons opfrissen en omkleden, lunchen en daarna was het helaas alweer tijd om huiswaarts te keren.
De kleren zijn niet schoon geworden (dit geldt voor meer kleding, sorry mam), maar het was wel weer een topweekend!

De woensdag erna hebben we afscheid genomen van Rosanne, de geneeskunde student. We zijn toch nog wel aardig wat met haar opgetrokken, ze is een aantal keer mee geweest op trip en met stappen. Een aardige meid! Een dokter in ons midden gaan we toch wel missen, met onze vragen over kleine kwaaltjes.

Zo nu stop ik weer even met typen. Afgelopen weekend zijn we ook op trip geweest, maar dat vertel ik in het volgende verslag!